Εορτασμός 28ης Οκτωβρίου

Μπροστά σε πλήθος κόσμου, παρέλασαν οι μαθητές της Αγίας Παρασκευής τιμώντας την επέτειο του ιστορικού “ΟΧΙ” του ελληνικού λαού. Στην καταχειροκροτούμενη παρέλαση, την οποία άνοιξε η μπάντα του Δήμου, πήραν μέρος οι Δημοτικοί Παιδικοί Σταθμοί, όλα τα Σχολεία της πόλης, όπως και οι Οδηγοί και Πρόσκοποι.

Πριν την παρέλαση τελέστηκαν η επίσημη Δοξολογία στον Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής και η επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώο της Κεντρικής Πλατείας όπου και έγινε η κατάθεση στεφάνων από το Δήμαρχο Γιάνη Σταθόπουλο και τους φορείς της πόλης. Στεφάνι κατατέθηκε και στο μνημείο ηρωίδας γυναίκας της Πίνδου από το Δήμαρχο και τον πρόεδρο του Συλλόγου Ηπειρωτών “Ο Πύρρος” Σωκράτη Μέγα.

Φέτος το σχολείο μας είχε αναλάβει το γενικό πρόσταγμα της παρέλασης, και η Δντρια συνέταξε και εκφώνησε τον πανηγυρικό στη Δοξολογία που προηγήθηκε, τον οποίο  μπορείτε να διαβάσετε στη συνέχεια.

ΟΜΙΛΙΑ  28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Σεβαστοί Πατέρες

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε

Κύριοι Αντιδήμαρχοι, κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι

Εκπρόσωποι των πολιτικών, κοινωνικών και Στρατιωτικών αρχών
Αξιοσέβαστοι εκπαιδευτικοί

Αγαπητοί μαθητές

Κυρίες και Κύριοι.

Σήμερα  τιμούμε την ιστορική επέτειο της εμπλοκής της Ελλάδας στη δίνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, του πιο αιματοβαμμένου και καταστροφικού πολέμου που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Είμαστε  εδώ για να θυμηθούμε, να αναλογιστούμε και να τιμήσουμε τους αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού ενάντια στο Φασισμό και το Ναζισμό. Ενάντια στην άθλια και δόλια συμμαχία των δυνάμεων του Άξονα, συμμαχία ηγεσιών, που θέλησαν να υποδουλώσουν και να καθυποτάξουν το σύνολο των υπολοίπων λαών και να καταστρατηγήσουν κάθε έννοια δικαίου, με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους εις βάρος όλων όσοι ήταν αδύναμοι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και το δίκιο τους.

Η 28η Οκτωβρίου σηματοδοτεί την έναρξη του αγώνα του ελληνικού λαού για την υπεράσπιση των ιδανικών και των πιστεύω του, ιδανικά και πιστεύω που κάθε λαός, ο οποίος θέλει να αυτοαποκαλείται «πολιτισμένος», οφείλει να υιοθετεί και να υπερασπίζεται. Ας αναφερθούμε, λοιπόν, στα γεγονότα της εποχής εκείνης τα οποία σήμερα ο Ελληνισμός τιμά σε κάθε σημείο της Γης, όπου κι αν χτυπά ελληνική καρδία.

Σαν σήμερα, πριν από 74 χρόνια, μετά από απόρριψη τελεσιγράφου του πρεσβευτή της φασιστικής Ιταλίας Γκράτσι, τα ιταλικά στρατεύματα επιτέθηκαν απρόκλητα σε όλη την έκταση των ελληνοαλβανικών συνόρων, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον ελληνικό λαό να γράψει μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της πολυτάραχης ιστορίας του.

O δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε αρχίσει από το 1939, με τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία. Στις 10 Ιουνίου η Ιταλία εισέρχεται στον πόλεμο και τον Αύγουστο του 1940, θα προκαλέσει τη χώρα μας με τον τορπιλισμό στην Τήνο του Αντιτορπιλικού  «Έλλη», ανήμερα της μεγάλης γιορτής της Παναγίας.

Είναι ο προάγγελος της ιταλικής επίθεσης στην Ελλάδα, που προετοιμάζεται με κάθε μυστικότητα, πριν αυτή εκδηλωθεί στις 28 Οκτωβρίου του 1940.

Η χώρα μας, χωρίς να διαθέτει τα τεράστια πολεμικά μέσα των εισβολέων Ιταλών και με μόνα όπλα της την ψυχή και τη γενναιότητα του λαού της είπε ΟΧΙ στο ιταμό τελεσίγραφο του Ιταλού δικτάτορα Μουσολίνι, καταφέρνοντας, στο μέτωπο της Αλβανίας, καίριο χτύπημα στις ιμπεριαλιστικές του φιλοδοξίες, σε σημείο ταπείνωσης, γεγονός που ανάγκασε τον επίσης δικτάτορα της Γερμανίας, Χίτλερ, να ανασυντάξει τα πολεμικά του πλάνα και να προστρέξει σε βοήθεια του συμμάχου του.

Στις 24 Απριλίου 1941,οι δυνάμεις του ξένου φασισμού στηριγμένες στα υπέρτερα τεχνικά μέσα  και την αριθμητική τους δύναμη  κατάφεραν να κατακτήσουν την Ελλάδα και να επιβάλλουν  την τριπλή κατοχή από τις συνασπισμένες δυνάμεις της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας.

Από την σκληρή αυτή κατοχή ξεπήδησε η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης. Κι η πρώτη πράξη αντίστασης δεν άργησε να έρθει, με δύο νέα τότε παλικάρια τον Απόστολο Σάντα και τον Μανόλη Γλέζο να κατεβάζουν τη νύχτα από την Ακρόπολη τη μισητή γερμανική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό. Ήταν το πρώτο μήνυμα πως αυτός ο λαός δε θα πάψει να αντιστέκεται και να αγωνίζεται για τη λευτεριά του. Και πράγματι ο αγώνας εναντίον του κατακτητή δε σταμάτησε. Οι διωγμοί, τα βασανιστήρια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εκτελέσεις, η πείνα, αντί να κάμψουν τη θέληση και την αντοχή του Ελληνικού λαού αντίθετα θέριεψαν στην ψυχή του το πάθος για ελευθερία και ανανέωσαν τις δυνάμεις του να συνεχίσει τον αγώνα. Οργάνωσε στις πόλεις και στα χωριά το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης. Βγήκε στα βουνά, σχημάτισε αντάρτικες οργανώσεις, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος, τον ΕΔΕΣ. Και πολέμησε τους κατακτητές με κάθε μέσο, σώζοντας παράλληλα πολλούς ανθρώπους από την πείνα που θέριζε την εποχή της κατοχής και βάζοντας ένα λιθαράκι στην υπόθεση της ελευθερίας και ανεξαρτησίας των λαών της Ευρώπης.

Έδωσε ένα μάθημα σ όλους αυτούς που νομίζουν ότι ένας μικρός αριθμητικά λαός είναι μοιραίο να υποταχτεί σ έναν ισχυρότερο. Εξάλλου όπως χαρακτηριστικά αξιολογεί ο Ευάγγελος Παπανούτσος «Ένα από τα γνωρίσματα του εθνικού ελληνικού ήθους  είναι ότι  στη σύγκριση των στιγμών του αγώνα θέτει πάντα πιο υψηλά τη θυσία από την επιτυχία.  Υπάρχει ένας ισχυρός τόνος ρομαντισμού σ αυτήν την αποτίμηση. Ο ρεαλιστής λογαριάζει το αποτέλεσμα. Τον ρομαντικό γοητεύει η προσπάθεια που διατηρεί την αξία της ακόμα και όταν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό. Πόσο ανώτερα τοποθετεί ο λαός μας τη θυσία από τη νίκη, φαίνεται καθαρά από τη συναισθηματική απήχηση που έχουν στη ψυχή του αντίστοιχα γεγονότα από την ιστορία του πιο μακρινού και του πιο νωπού παρελθόντος του. Εκτιμά περισσότερο τις Θερμοπύλες από το Μαραθώνα.  Υπερηφανεύεται πιο πολύ για το Μεσολόγγι παρά για την άλωση της Τριπολιτσάς.»

Αυτό είναι με λίγα λόγια το ιστορικό πλαίσιο της μεγάλης αυτής ιστορικής επετείου. Εκείνο που πρέπει πάντως να αντιληφθούμε είναι πως η  ιστορία δεν αποτελείται από γεγονότα μακρινά, φανταστικά και απλησίαστα. Είναι όλα όσα έκαναν οι πρόγονοί μας χθες, μα κι ό,τι ζούμε εμείς σήμερα κι ό,τι θα κάνουν οι απόγονοί μας αύριο. Η παρουσία μας και μόνο αλλά κυρίως οι αποφάσεις, οι κρίσεις και η δράση μας είναι εκείνα που δημιουργούν ιστορία. Γι’ αυτό ακριβώς και επιβάλλεται προσοχή σε κάθε μας επιλογή. Δεν αρκεί να θυμόμαστε να λέμε ΟΧΙ μόνο σε μια εθνική επέτειο. Και οπωσδήποτε ιστορική συνείδηση δεν αποκτούμε παρακολουθώντας μόνο μία παρέλαση ή ακούγοντας μία ομιλία.

Είναι βέβαιο πως αισθανόμαστε -και το οφείλουμε- υπερήφανοι για το θαύμα του 40, όπως και για τα άλλα επιτεύγματα των προγόνων μας. Είναι καιρός όμως να αναρωτηθούμε επιτέλους αν αυτήν την περηφάνια μπορούμε να την κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας. Πόσο περήφανες θα είναι για εμάς οι επόμενες γενιές; Η μνήμη και ο έπαινος όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία μας, γι’ αξίες υψηλές και ιδανικά είναι αναμφισβήτητα ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορούμε να τους αποδώσουμε. Αρκεί να μη σταθούμε σε μία στείρα προγονοπληξία και επαναπαυμένοι στις δάφνες του παρελθόντος να αμελήσουμε τις μάχες που οι ίδιοι χρωστάμε στα παιδιά μας. Η πρώτη μάχη είναι εκείνη ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό. Ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ξεμπερδέψαμε μια και καλή μ’ αυτόν όταν τελειώσαμε με το Χίτλερ. Ο φασισμός, το πιο απάνθρωπο  πολιτειακό σύστημα, αν οι λαοί δεν έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, μεταμορφώνεται συνεχώς προσπαθώντας να τους εξαπατήσει και να τους παρασύρει στο παιχνίδι του πολέμου και της αλληλοεξόντωσης. Δεν είναι καθόλου δύσκολο για ένα λαό τσακισμένο από την ανέχεια και απογοητευμένο από την πολιτική και τους πολιτικούς να πέσει στα νύχια ενός επιτήδειου φασίστα. Αν θέλουμε να σβηστεί μια για πάντα από τη μνήμη της ανθρωπότητας η ναζιστική θηριωδία, δεν αρκεί να την καταδικάζουμε σε εκδηλώσεις επετειακού χαρακτήρα σαν τη σημερινή. Πρέπει να επαγρυπνούμε και να πολεμούμε το φασισμό όπου και όπως κι αν εκδηλώνεται: Στη δουλειά, στην πολιτική, στην οικονομία, στις εθνικές μειονότητες, στις διακρατικές σχέσεις, στην επικοινωνία μας με τους άλλους λαούς, ιδιαίτερα τους γειτονικούς, ακόμα και μέσα στην ίδια μας την οικογένεια.
Ο άλλος μας αγώνας έχει να κάνει με τα ναι και τα όχι μας: τα μικρά και τα μεγάλα, τα σημαντικά και τα ασήμαντα. Γιατί είναι εκείνα που προσδιορίζουν ποιοι τελικά είμαστε. Το όχι του ΄40 μας μίλησε για το πνεύμα ελευθερίας, τη διάθεση για αγώνα, την ομοψυχία. Ο πόλεμος, η πείνα, τα σκελετωμένα παιδιά μας μίλησαν για τις αντοχές, το θάρρος αλλά  και την ταπείνωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι κουκουλοφόροι δοσίλογοι, οι προδότες μας διηγήθηκαν μια άλλη ιστορία, του φόβου του σκουληκιού που κρύβεται στην τρύπα του, του φόβου που ζητά προστασία από τον δυνάστη, την αισχρή και απάνθρωπη μανία για κέρδος που δε λογαριάζει τον άνθρωπο, το διπλανό και δε συντροφεύει κανέναν σε κανέναν αγώνα Είναι αναγκαίο κι εμείς να αναλογιστούμε προς τα πού θα πρέπει να στρέψουμε το ηχηρό μας όχι σήμερα. Γιατί ο πόλεμος τώρα είναι διαφορετικός: δεν έχει όπλα και σφαίρες και κυρίως είναι ενάντια σε εχθρό αόρατο, που είναι γι αυτό πιο επικίνδυνος. Χρειάζεται κρίση για να τον διακρίνουμε πίσω από το πλανερό προσωπείο του και να του αντισταθούμε.
Μήπως το όχι μας πρέπει να το απευθύνουμε σε όσους υπονομεύουν το δικαίωμά μας στην αυτοδιάθεση και την ελευθερία, σε όσους απαξιώνουν την παιδεία, την υγεία, σε όσους αρνούνται να μας ακούσουν, υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και κουρελιάζουν την αξιοπρέπεια μας; Μήπως, ακόμα, σε όσους στην καθημερινότητά μας, με οποιοδήποτε τρόπο, μας κακοποιούν, μας εκφοβίζουν, μας εκβιάζουν;                

Έχουμε λοιπόν χρέος ηθικό απέναντι στους νεκρούς του '40 και της Κατοχής και κυρίως απέναντι στις γενιές που θα μας διαδεχθούν, να  αγωνιστούμε για να μην παραδώσουμε λευκές τις σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας στον ιστορικό του μέλλοντος.

Γιατί όπως λέει και ο μεγάλος μας ποιητής Κωστής Παλαμάς «Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ΄ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι νεκροί».
6Ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ